ေတာင္တန္း

သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေတာင္တန္းတစ္ခုထက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ကတ္ယင္း၊ သားေခ် ၿခီေခါက္လားလို႔ နာ လားပနာ "အား"လို႔ ေအာ္လိုက္မိေရ။ ေယေကမွာ "အား" "အား" "အား"...ဆိုေရေအာ္သံတိက ဆက္တိုက္ ထြက္လာစြာကို သားေခ် တအံ့တၾသၾကားလုိက္ မိပါေရ။


စပ္စုခ်င္ေရ စိတ္နန္႔ "အဂုေျပာစြာ အသူပါေလ" လို႔ျပန္မိန္းလိုက္ေတ။ တဖက္ကလည္း "အဂုေျပာစြာ အသူ ပါေလ" "အဂုေျပာစြာ အသူပါေလ" "အဂုေျပာစြာ အသူပါေလ"... လို႔ ဆက္တိုက္ျပန္မိန္းသံကိုၾကားရေရ။

အေခ်က ေတာင္တန္းဖက္ကို လွည့္ပနာ "ကေကာင္းထူးဆန္းေရ လူပါကား" လို႔ေအာ္လိုက္ေတ။ တဖက္က လည္း "ကေကာင္းထူးဆန္းေရ လူပါကား" "ကေကာင္းထူးဆန္းေရ လူပါကား" "ကေကာင္းထူးဆန္းေရ လူပါ ကား"... လို႔အဆက္မျပတ္ ေအာ္သံကို ၾကားလုိက္ရေရ။

အေခ်က စိတ္တိုလာပနာ"အ႐ူး" လို႔ေအာ္လိုက္ျပန္ေရ။ တဖက္ကလည္း "အ႐ူး" "အ႐ူး" "အ႐ူး"... လို႔ဆက္ တိုက္ျပန္ေအာ္ ျပန္ေရ။

အေခ်က အဖသယ္ကို ဇေ၀ဇ၀ါနန္႔ၾကည့္ပနာ "ပါပါ ဇာျဖစ္စြာပါေလ" လို႔လွမ္းမိန္းလိုက္ေတ။

အဖသယ္ကၿပံဳးပနာ "သားေခ် တေခါက္နားေထာင္ဂါး။" ဆိုပနာ "မင္းက ေကာင္းေတာ္ေရ ခ်န္ပီယံပါ" လို႔ ေအာ္ လိုက္ေတ။ တဖက္ကလည္း "မင္းက ေကာင္းေတာ္ေရ ခ်န္ပီယံပါ" "မင္းက ေကာင္းေတာ္ေရ ခ်န္ပီ ယံပါ" "မင္းက ေကာင္းေတာ္ေရ ခ်န္ပီယံပါ" ...လို႔ ျပန္ ေအာ္သံတိၾကားရေရ။


အေခ်က ကေကာင္းအံ့ၾသနိန္ေရ။ ဇာျဖစ္လို႔ ယင္းပိုင္ျဖစ္ရေလဆိုစြာကို ေတာ့ခါ နားမလည္။

ယင္းခါ အဖသယ္က"သားေခ်၊ ေအပိုင္ျဖစ္စြာကို ပ့ဲတင္သံလို႔ လူတိကေခၚပါေရ။ သားေခ် သတိထားရဖို႔စြာ က ဘ၀ဆိုစြာလည္း ေအပိုင္ပါဗ်ာယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ်စြာ ကိုယ့္ဘားကို ျပန္လာတတ္ပါေရ။ လူတစ္ေယာက္ လက္ရွိဘ၀စြာ ယင္းလူလုပ္ခေရ လုပ္ရပ္တိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ပနာ ျဖစ္နိန္ရေရ အေျခအေန တမ်ဳိးပါရာ။ လူ ခ်စ္လူခင္မ်ားခ်င္ေက ကိုယ့္ႏွလံုးသားမွာ လူတိကို အယင္ခ်စ္ခင္တတ္ ေအာင္ႀကိဳးစားရပါေရ။ လူတကာ ထက္ေတာ္ခ်င္ တတ္ခ်င္ေက ကိုယ့္အရည္အေသြးကို လူတကာထက္ ပိုေကာင္းလာေအာင္လုပ္ ရပါေရ။ ေအဆက္ ႏြယ္မွဳကို ဘ၀လုပ္ရပ္တုိင္းမွာ က်င့္သံုးလို႔ရပါေရ။ ဘ၀ဆိုစြာ ကိုယ့္ပီးခသမွ် ကိုယ့္ကိုျပန္ပီး စြာ ပါရာလတ္" လို႔ ေျပာျပလိုက္ေတ။

ဘ၀သင္ခန္းစာ။           ။ကိုယ့္လက္ရွိႀကံဳတိြြနိန္ရေရ ဘ၀စြာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္လာစြာ မဟုတ္ဘဲ၊ ကိုယ္လုပ္ ေရကိုယ့္လုပ္ရပ္တိ ေရာင္ျပန္ဟပ္ပနာ ျဖစ္တည္နိန္ေရ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုရာ ျဖစ္ေတဆိုစြာကို သတိထား ကတ္ ပါ သူငယ္ခ်င္း႐ို႕။

KWKhaing (AMP)

No comments:

Post a Comment